Ένα συγκινητικό ταξίδι πίσω στον χρόνο πραγματοποίησε ο Αναστάσιος Κολοκοτρώνης, απόφοιτος της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής της τάξης του 1949, όταν επισκέφθηκε ξανά το campus που σημάδεψε τη νεανική πορεία του. Γεννημένος το 1929 στη Νέα Μαγνησία, φοίτησε στη Σχολή το χρονικό διάστημα 1945-1949, πριν μεταναστεύσει στην Αυστραλία, όπου εργάστηκε σε διάφορους τομείς, χτίζοντας μια ζωή γεμάτη σκληρή δουλειά, προσαρμοστικότητα και αναμνήσεις από την πατρίδα.

Σήμερα, σε ηλικία 96 ετών, παραμένει ακμαιότατος, με πλήρη πνευματική διαύγεια και αξιοσημείωτη σωματική αντοχή. Με την επιστροφή του στη Σχολή, βίωσε πολλές συγκινητικές στιγμές, περπατώντας στους χώρους που άλλοτε φιλοξενούσαν τα όνειρα της νεότητάς του. Τον συνόδευσε η κόρη του, Αγγελική, η οποία μεγάλωσε ακούγοντας τις ιστορίες του πατέρα της για τη Σχολή, τις εμπειρίες των μαθητικών χρόνων και τη μετάβαση στη ζωή ενός μετανάστη. Κατά τη διάρκεια της ξενάγησης, επισκέφθηκε εγκαταστάσεις που είχαν αλλάξει με τα χρόνια, αλλά διατήρησαν τον εκπαιδευτικό χαρακτήρα τους. Τα θερμοκήπια, οι αίθουσες διδασκαλίας, οι χώροι που φιλοξενούσαν τους μαθητές τότε και τώρα, όλα ξύπνησαν μνήμες ενός παρελθόντος που παραμένει ζωντανό μέσα του.

«Θυμάμαι ότι ήμασταν πέντε παιδιά από τη Νέα Μαγνησία που θα φοιτούσαμε το 1945 στη Σχολή. Μας έφεραν οι μανάδες μας, με κάρο. Κάναμε περισσότερες από τρεις ώρες για να καλύψουμε την απόσταση. Όταν φτάσαμε στην πύλη, είδαμε μόνο χωράφια με… μπάμιες και κάτι λιγοστά κτήρια. Μας φάνηκε πραγματικός παράδεισος. Στη Σχολή βρήκαμε στέγη, φαγητό και θυμάμαι ότι μετά από πολλούς – μα πάρα πολλούς μήνες – έφαγα ξανά άσπρο ψωμί και γλυκό», είπε συγκινημένος. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του έμαθε να οδηγεί τρακτέρ (και μάλιστα με ερπύστριες), να φτιάχνει τυρί και βούτυρο και φυσικά πήρε όλες τις απαραίτητες γνώσεις πάνω στον κλάδο της γεωργίας. Μετά την αποφοίτησή του, εντάχθηκε για πέντε χρόνια στις τάξεις του Ελληνικού Στρατού και στη συνέχεια αναζήτησε τη τύχη του στη Μελβούρνη της Αυστραλίας, όπου ζει ακόμη και σήμερα. Εκεί, εργάστηκε σε εργοστάσιο κατασκευής πολεμικών αεροσκαφών, άνοιξε πρατήριο υγρών καυσίμων και συνεργείο αυτοκινήτων και τα τελευταία 25 χρόνια πριν από τη συνταξιοδότησή του ήταν μηχανικός της πολιτικής αεροπορίας. Παράλληλα, ασχολήθηκε με τον μικρομοντελισμό και τη συγγραφή ποιημάτων. «Ό,τι έγινα το χρωστάω στην Αμερικανική Γεωργική Σχολή. Εδώ ‘άνοιξε’ το μυαλό μας», προσέθεσε ο 96χρονος, ο οποίος είναι πατέρας δύο κοριτσιών, παππούς έξι εγγονιών και προπάππους δώδεκα δισέγγονων!

Η ιστορία του Αναστάσιου Κολοκοτρώνη είναι ένας φόρος τιμής στην ανθεκτικότητα και την προσαρμογή των ανθρώπων που ξεκίνησαν από μικρές κοινότητες, διαμόρφωσαν τις ζωές τους μέσα από την εκπαίδευση και την εργασία, και κουβαλούν πάντα τις ρίζες τους, ανεξάρτητα από το πού τους οδήγησε η ζωή. Η επιστροφή του στη Σχολή απέδειξε ότι η μνήμη είναι ένας ζωντανός δεσμός που ενώνει το παρελθόν με το παρόν, προσφέροντας στιγμές αληθινής συγκίνησης και αναγνώρισης του «ταξιδιού» της ζωής του.